Regelmatig lees ik uit een prachtige bundel: 'Wijsheid uit de abdijen'. Het is een dagboek met teksten voor elke dag van het jaar.
Vandaag, 2 november, luister ik naar woorden van Anthony van Sourozh (Anthony Bloom). Hij verwijst naar het woorden van de kerkvaders dat we heel ons leven de dood voor ogen moeten houden.
Dat is niet enkel bedoeld als een 'memento mori', als een dagelijks leven onder de doem en dreiging van de dood.
Nee, het neemt ons mee naar een situatie waarin we zorg verlenen aan een geliefde die op sterven ligt. Elke handeling zou de laatste keer kunnen zijn. Elk woord je laatste woord. Dat geeft aan wat je doet en zegt een bepaalde lading.
"Alles wat we op zo'n moment doen - de manier waarop we een kopje thee halen, of een kussen beter schikken - beschouwen we dan als de allerbelangrijkste handeling in ons leven. In een simpele handeling, een enkel woord vatten we heel onze relatie met zo iemand samen, de diepte ervan, de liefde, de zorg en de waarheid van die relatie."
Leven met de dood voor ogen is dan niet dreigend, maar geeft intense glans en zin.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten