Scriptie

Vandaag ben ik begonnen aan mijn afsluitende werkstuk voor mijn opleiding. Een hele maand studieverlof (en straks in juni nog een maand!). Wat een geschenk. Een weldaad om me te concentreren.
Ik hoop dat de dingen die de opleiding Geestelijke begeleiding mij geboden heeft, kunnen uit kristalliseren.

Tot mijn verrassing lukt het me me zomaar aan de studie te zetten. Ik heb er zin in.
Al ervaar ik ook de druk dat er aan het eind van de maand een 'product' moet liggen. Een vriendin hielp me door te zeggen: "je moet je niet voornemen dat aan het eind van de maand je scriptie klaar is, maar dat je elke dag (bijvoorbeeld twee dagdelen) er aan werkt."
Zou dat werken? Kennelijk wel.

De hele dag door schieten nog losse flodders door mijn hoofd. Een mailtje dat nog geschreven moet worden, een kerkdienst in februari die ik nog wat verder had willen uitwerken; een bezoek dat ik nog had moeten doen.
Ik heb een electronisch velletje papier waarop ik die dingen schrijf. Dan zijn ze in ieder geval ergens bewaard. Ik moet nog besluiten wat ik er mee zal doen. Het meeste kan wachten.

Het thema van mijn werkstuk is geestelijke begeleiding en jongeren. Daarmee wil ik een verbinding leggen tussen wat ik in de opleiding heb opgedaan en mijn portefeuille in mijn werk in de kerk in Houten. Het thema is nog te breed, ik moet nog afbakenen. Naar leeftijd? Over welke jongeren heb ik het?

Jongeren en geestelijke begeleiding is niet zo'n voor de hand liggende combinatie. In de gangbare literatuur is geestelijke begeleiding gericht op volwassenen en veronderstelt het enige levenservaring. Spiritualiteit kan niet zomaar worden aangereikt. Zij vraagt een basis in ons. Het verlangen ernaar moet ontwaken. Toch zegt mijn intuïtie dat het waardevol is dat ook jonge mensen, die volop in ontwikkeling zijn, een aanbod hebben om met geloof, zingeving, God bezig te zijn.
Herman Andriessen (in Spiritualiteit en levensloop: Over levensfasen en geestelijke bestemming) geeft me hiervoor een hint:
"Het spirituele verlangen wordt niet gewekt door veel over spiritualiteit te praten of er'les in te krijgen'. In deze jaren kan het alleen worden ontdekt in situaties die voor jeugdigen van levensbelang zijn (daarin verschillen zij overigens niet zo van volwassenen). Maar dan moet er wel iemand zijn die het verlangen er in 'horen' kan en er in nauw contact met deze situatie mee kan omgaan."
Nou, zo iemand wil ik wel zijn of worden. Zou ik me daarop moeten richten: op de rol van mijzelf als geestelijk begeleider? Ik weet het niet...

Andriessen vervolgt: "Spiritualiteit heeft in deze jaren alleen een kans, wanneer zij aansluit bij de springlevende vitaliteit en bij de mentaliteit, die in deze jaren nog geen vaste vorm heeft en waartoe de echte keuzen nog moeten worden gemaakt. (...) Dat alles is in deze jaren in wording. En het is zeer doortrokken van levenslust, actie, sport, zintuiglijkheid en lijfelijkheid. Het wordt eerst ontdékt en vraagt er om geleefd en gedeeld te worden met leeftijdsgenoten. Spirituele thema's spelen daarin voortdurend een rol; ze duiken op en verdwijnen weer; de constantie ervan staat nog niet op de innerlijke agenda en kan zeker niet worden afgedwongen. Vooral zintuiglijk waarneembare waarden en onwaarden dringen zich op: lichamelijke schoonheid, levenskracht, de natuur, oorlog, geestelijk leven, onrecht, dood van leeftijdsgenoten. Bij alle vluchtigheid is er een diep verlangen naar wat 'voorgoed' is."