Free running

Wat heb ik met jongeren? Nu ik de vijftig gepasseerd ben, kan ik jaloers zijn op hun creativiteit, hun radicaliteit, hun lekker kunnen luieren.
Verlang ik terug naar die tijd van mijn leven?
Soms wel. Toch zou ik mijn jeugd niet over willen doen, terwijl ik toch geen last heb van vervelende herinneringen. Integendeel!
Gisteren bezocht ik de voormalige synagoge in Essen. We waren toevallig in de buurt nadat we onze jongens hadden afgezet in skicentrum een dagje in Bottrop.
Eenmaal buiten,stootte ik op een groepje jongens dat de trappen van het hooggelegen gebouw gebruikte om allerlei sprongen te oefenen. Met sierlijke bewegingen namen ze hindernissen waarvan ik me alleen kon voorstellen dat ik met een verstuikte enkel of erger mijn weg zou moeten vervolgen.
Ze moedigden elkaar aan. Deden elkaar na. Het deed me denken aan de manier waarop skaters railingen en verhogingen nemen. Alleen deden deze jongens het zonder plank-met-wieltjes.
Springen en obstakels nemen, verhieven zij tot kunst. Ogenschijnlijk met het grootste gemak.
Nee, ze hebben geen vleugels, zijn geen engelen,deze skaters-zonder-board. Maar ze roepen wel het verlangen op van Psalm 103 (Huub Oosterhuis): Hij roept mijn leven weg uit het graf, Hij maakt mijn dagen vol van geluk en als een arend herleeft mijn jeugd.
Een goede vriend vertelde ik laatst wat de opleiding Geestelijke begeleiding me geboden (gegeven) heeft. Zijn reactie was: "Je bent dus een vrijer mens geworden."
Inderdaad geen vleugels, maar wel vrij als een vogel. Jonger door ouder te worden.