Vandaag heb ik mijn werkstuk Spirituele hermeneutiek afgerond. Ik vond het mooi om te ontdekken dat je naast exegetische vaardigheden ook jezelf mag inbrengen. Het gaat er ook om dat je zelf geraakt wordt, meekomt in wat de tekst bij jou teweeg brengt. Niet alleen willen begrijpen, maar begrepen worden.
Als uitgangspunt voor de opdracht koos ik het verhaal van Elia op de Horeb I Koningen 19).
Geestelijke lezing gaat uit ervan uit dat een bijbeltekst niet bedoeld is om te informeren (over wat Elia heeft meegemaakt), maar dat het lezen behulpzaam kan zijn om mensen te begeleiden in hun geestelijke groei.
Bij het lezen van de bijbel gaat het er niet om of je alles snapt wat er precies bedoeld wordt. Het gaat erom of je erdoor veranderd wordt naar het beeld van God dat in je gelegd is: licht en leven, vrede en recht, liefde en trouw.
Dit geeft al aan dat het een niet aflatend proces is. Want al doende in het dagelijkse leven toets je wat je ontdekt hebt.
Je ontdekt bijvoorbeeld dat je je herkend in de moedeloosheid van Elia. Dat je het wel wil opgeven. Maar onverwacht is er iets of iemand dat je zegt: doorgaan! Er is nog een weg te gaan. Die weg zag je zelf niet meer. Het is een ander die je de ogen opent. En die je daadwerkelijk helpt (met een beker water en een bete brood).
En zo ga je verder. Want gaandeweg wordt een inzicht, een gedachte getoetst en gezuiverd, steeds weer opnieuw.
Er komt een moment dat het genoeg is. Dat je er een punt achter wilt zetten. Het is mooi geweest.
Dat mag. Heel teder is het gebaar van de bode op het schilderij. Voorzichtig raakt de engel Eia aan.
Maar hij verstoort ook Elia's zelfbeeld. Hij huilt niet mee, maar laat een andere mogelijkheid zien. Een weg om te gaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten